Pierwszy dzień EPAF

Lustrzane odbicie i symfonia dźwięków.

english text below


Hugh O’Donnell

Performance Hugh O'Donnella odbył się o zmierzchu przed Zamkiem na schodach prowadzących w stronę alei. Na stopniach schodów leżały pomidory. Artysta leżał na schodach, powoli staczając się na kolejne stopnie i rozgniatał pomidory swoim czołem. Strącał masę z rozgniecionym miąższem na niższe stopnie. Potem wstał i zanurzył nagie stopy w niebieskiej wodzie. Przyciskał do serca chleb zawinięty w worek foliowy. Zgniatał go, wysypywał okruchy. Artysta położył nacisk na fizyczną akcję, odbierając przedmiotom ich konotacje symboliczne. Pomidor i chleb funkcjonuje tu jako materia, której można doświadczać w konkretny sposób. Artysta zwraca uwagę na asocjacje pomiędzy używaną przez niego barwą a słowem. Kiedy widzę kolor niebieski – myślę o stoicyzmie. Ja nie jestem stoikiem – mówi O’Donnell. Stoicym, postawa idealnie zharmonizowana oparta na wewnętrznej dyscyplinie moralnej, kontrolowaniu namiętności jest elementem, do którego artysta się odnosi pozostając w kontrze, w stoickim niespełnieniu.




Michał Bałdyga

Przywitał się z widownią, podając niektórym widzom lewą dłoń i mówiąc: lewa. Artysta porusza problem asymetrii i odbicia – zwyczajowo ludzie witają się prawą ręką. Podszedł do kwadratowego lustra, nieco przekraczającego rozmiary człowieka. które stało przy ścianie. Artysta stanął przy krawędzi, tak aby biegła ona wzdłuż jego ciała stawiając widzialną granicę. W ten sposób lewa część jego ciała odbijała się w lustrze, pod odpowiednim kątem można było zobaczyć człowieka idealnie proporcjonalnego, symetryczną hybrydę. Artysta wykonywał lewą ręką gesty, które dopełniały ich odbicia w lustrze – były to gesty znane w naszym kręgu kulturowym, gest pozdrawiającej Madonny, wskazanie palcem, opuszczone dłonie, palec wskazujący na ustach, zaciśnięta pięść. Następnie artysta opuścił lustro na podłogę.




Michał Górczyński

Artysta wykonał performance bazujący na rejestracji dźwięku z udziałem publiczności. Podstawą jego działania był klasyczny instrument, klarnet i sytuacja nagrania w studiu – która została przez artystę maksymalnie skomplikowana. Górczyński zaprosił do udziału w niej publiczność a rolę studia nagraniowego pełnił mikrofon pojemnościowy. Artysta dyrygował publicznością. Wszystko działo się bardzo szybko, wybrani wśród publiczności dostali kartki, którymi animowali artystę zmuszając go do robienia podskoków, stosując się do instrukcji artysty komponowali jego „grę” na klarnecie. Również widzowie zostali poproszeni o włączenie się w tą nietypową produkcję dźwięków, wykonując ruchy, nucąc: tiri tiri, pum, delikatnie szurając butami po podłodze. Artysta poruszał się jak w amoku, wykonując rolę improwizatora, animatora publiczności. Jego lekkość i dystans do instrumentu nie wynikała z dyletanctwa, Górczyński jest profesjonalnym muzykiem. Improwizowane nagranie można odczytać jako prześmiewczy komentarz do współczesnej muzyki, do wymuszonego eksperymentu a także jako nawiązanie do artystów Fluksusu.




Natalia Wiśniewska

Performance został skomponowany w oparciu o hybrydę słowną: PokutJa, którą tworzą trzy słowa: pokuta, kutia i ja. Wizualnym odpowiednikiem tych słów był usypany mak i miód oraz ciało artystki. Kutia - przygotowywana z maku i miodu, to tradycyjna potrawa wschodniej kuchni, popularna również na Kresach, która jest przygotowywana na stypy i Boże Narodzenie. Artysta ubrana była w szare rajstopy. Uklękła na usypanej górce maku. Mężczyzna odkręcił słój miodu, który stał koło niej i zaczął ją nim oblewać. Miód spływał wolno po jej nagim ciele, wąskie stróżki delikatnie skapywały na brzuch, plecy i szare rajstopy. Miód lśnił i sączył się błyszcząc w świetle. Artystka wzięła nóż i ostrą stroną zaczęła go zgarniać ze swoich ramion, z brzucha, z piersi i odkładać do słoika. Słoik powoli wypełniał się złocistym płynem. Artystka wcisnęła nóż w mak i zakończyła performance. Artystka zarysowała silnie granicę pomiędzy dwoma światami: materialnym i transcendentnym. Mak odnosi się do oniryzmu, senności, wizji na pograniczu snu i jawy. Miód w symbolice indyjskiej wiąże się z rozwojem prawdziwego ja. Naniesiony na ciało stapia się z nim i staje się jego integralną powłoką. Artystka podkreśliła dualizm znaczeniowy maku i miodu, który przeniósł się na jej własny wizerunek - nagi tors (jak mówi artystka poświęcony powietrzu) i szare rajstopy (należące do części makowej, do ziemi). Symbolika topnieje w obliczu fizycznego działania, pracy z materią, staje się wówczas czymś wtórnym, zarzewiem działania, które nabiera sensu w dopiero w sytuacji w konkretnej przestrzeni.




Nadia Salom

Artystka stworzyła sytuację dźwiękowo-wizualną, w której główną rolę spełniał jej głos. Nadia Salom śpiewa do mikrofonu, traktuje głos jako podstawowe tworzywo swojej pracy. Rozstawione głośniki tworzyły instalację, z każdego z nich wydobywał się inny dźwięk – głos artystki zapętlony, który powoli ściszał się i nikł. Artysta nagrywała poszczególne sekwencje głosowe, rozdzielając je na kanały, który powtarza się w pętli. Głos podzielony został na dźwiękowe etiudy, które układały się w symfonię dźwięków, niskich i wysokich tonów generowanych przez artystkę. Wokaliza została poddana rezonansowi a dźwięki zmieniły swój pierwotny kształt. Kompozycja była wynikiem improwizacji, przenikanie się dźwięków tworzyło zatem niezaplanowaną i nie do końca przewidywalną strukturę. Artystka w swojej pracy eksperymentuje z głosem. Układa swój śpiew ze skrawków melodii, zlepek dźwięków przypominających chóry i ćwiczenia z głosem. W trakcie dźwiękowego performance’u osoby podchodziły do niej i stawały przy mikrofonie utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Wówczas rodziło się między nimi specyficzne napięcie – intymność i rodzaj lustrzanego odbicia. Z dźwięków i spojrzeń klarował się komunikat adresowany do konkretnego odbiorcy, między nimi istniała niewidzialna strefa kontaktu. Głos w jej performance oddziałuje na przestrzeń i odwrotnie, trwają w nieprzerwanej symbiozie. Performance kończy się w momencie, kiedy artystka czuje, że wyśpiewała wszystkie dźwięki, akcja dźwiękowa ma więc formę otwartą.




Colm Clarke

Z dala, z ciemności wynurzała się sylwetka artysty, który szedł powoli wybrukowaną drogą, dźwigając przed sobą rozłożysty konar drzewa. Oświetlały go z przodu światła samochodu. Stanął na słupku odgradzającym drogę i usiłował utrzymać na nim równowagę, walcząc z ciężarem swojego ciała i dźwiganego balastu. Dotykał wyschniętych liści, trzymał je w ustach, liście swobodnie opadały na ziemię. Ludzkie drzewo – korona jest już martwa a korzeniem jest żywy człowiek. Akcent na cykliczność form natury, obumieranie drzew. Podszedł do samochodu, chwycił zębami przymocowaną do niego czerwoną linkę i usiłował pociągnąć ją w swoją stronę tocząc przedziwną walkę z pojazdem. Performance odczuwa jako ulga, uwolnienie ale napięcie jakie tworzy się w trakcie stanowi rodzaj pasywnej agresji. Artysta moczył fotografię w wybielaczu, który znajdował się w szklanej popielniczce na drodze. Zdjęcie przestało reprezentować cokolwiek, kształty się rozmyły. Colm przypiął zdjęcie do piersi, odszedł z drzewem i wrzucił je do kosza na śmieci. Człowiek zespolony z drzewem, stanowił rodzaj żywiołu, który zostaje zestawiony z cywilizacją w jej mechanicznej, agresywnej formie. Performance można odczytywać jako ekologiczny manifest wobec rozwijającego się przemysłu, walkę człowieka z żywiołem ale także reminiscencje z wypadku samochodowego. Historia naszkicowana przez artystę w przestrzeni otwartej skłania do układania poszczególnych jej fragmentów we własne, indywidualne historie.




Przemysław Branas

Artysta wykonał bardzo poetycką akcję, w oparciu o swoje ciało i kilka elementów. Snop światła oświetlał artystę z góry. Stał przy stole, przy którym stały kwiaty w wazonie oraz wyrobione ciasto chlebowe. Branas wziął bukiet kwiatów do lewej ręki i podniósł ją do góry, owinął ciasno czarną taśmę wokół głowy i uniesionego ramienia. Wolną ręką nakładał sobie ciasto na twarz, ciężko oddychając. Kilka razy gwałtownie potarł ręką o tors. Otarł twarz o stół, część ciasta spadła na podłogę. Odwiązał rękę i położył kwiaty na stole. Akcja była przesycona dramatyzmem. Artysta nawiązał do typowo polskich symboli - uniesiona ręka i druga gwałtownie pocierająca tors tworzyły znak krzyża, stanowiły nawiązanie do katolicyzmu i natrętnej martyrologii. Stworzona przez niego sytuacja kontestowała emblematy "polskości" - bukiet łąkowych kwiatów, krzyż, chleb. Była próbą dialogu z tożsamością narodową, kulturową konstytuowaną przez wspomniane symbole. Ostre światło rysujące nagie ciało nasuwało skojarzenia z obrazem Caravaggia. Stopniowo uwalniało się napięcie budzące niepokój i rodzaj dramatycznego oczekiwania.




Eric Scott Nelson

Podstawą projektów Nelsona jest mapa miasta, na którą artysta nakłada słowo – czasownik – wpisując jego litery w strukturę mapy. Poszczególne ulice w centrum utworzyły słowo CHANGE. Artysta spacerował po nich i robił zdjęcia Warszawy – fotografował falujący tłum. Aparat trzymał przy sercu i przyjął metodę fotografowania co 16 kroków. W efekcie powstała luźna fotograficzna impresja. W sali Laboratorium Eric Scott Nelson zaaranżował instalację multimedialną z dwoma ekranami – ekran na ścianie przykrywały płachty cienkiego papieru podwieszone obok siebie na sznurku. Na papierowym ekranie wyświetlały się fotografie miasta oraz obraz mapy z wpisanym w nią słowem CHANGE. Nelson podchodził do efemerycznego, papierowego ekranu i odgryzał skrawki papieru które następnie wypluwał na stół. Na stole pojawiało się coraz więcej papierowych zbitków. Tymczasem pierwszy ekran przestawał istnieć, tworzyły się dziury, które na drugim obrazie ujawniały fotografie z projektora. Znikający obraz ponownie materializował się we fragmentach na dużym białym ekranie na ścianie. Kiedy projekcja dobiegła końca artysta rozpoczął swój performance-spektakl. Zaczął animować kulkami papieru, które od tej chwili stały się reprezentacji ludzi przemieszczających się na ulicy. Postawił koło nich cegły, które określił jako budynki. Stworzona przez niego historia była prześmiewczym obrazem ludzi w mieście – którzy odbywają swój codzienny rytuał kawiarniano-zakupowo-spacerowy a następnie rozpoczynają wielką zabawę i grę z przestrzenią. Służyły do tego kolorowe tubki farb, które pokryły cegły i kulki. Artysta przeniósł komiksową sytuację na realny grunt, postulując wśród publiczności radosną nieskrępowaną zabawę.



notowała: Marta Ryczkowska
fot. Agnieszka Skrzypek

------------------------------------------------------------

Reflection in the mirror and symphony of sounds



Hugh O’Donnell

The performance took place outside the Castle. There were tomatoes lying on the stairs. The artist was lying on the stairs, gradually rolling down subsequent steps and mashing tomatoes with his forehead. He was knocking the mashed pulp down consecutive steps. Then he got up and immersed his bare feet in blue water. He was pressing a loaf of bread wrapped in a plastic bag against his heart. He was crushing it and pouring the breadcrumbs out. The artist put an emphasis on physical action, taking away symbolic connotations from the used objects. Tomatoes and bread function here as matter which may be experienced in a specific way. When I see something blue, I associate it with stoicism .I myself am not a Stoic – says O’Donnell. Stoicism, perfectly harmonized attitude based on inner moral discipline, controlling the passion remains the element to which artist refers in objection, in stoical unfulfillment.






Michał Bałdyga

He greeted the audience by shaking his left hand with some viewers and saying: left. The artists deals with the issue of asymmetry and reflection – people usually shake their right hand while greeting. During his performance, he came up to a square mirror standing at the wall which was slightly larger than the size of a human. He placed himself near its edge so as to make it run along his body, making a visible border. Thus, the left-hand side of his body was reflected in the mirror and while looking at a proper angle, one could see a perfectly proportionate human, a symmetrical hybrid. The artist was making gestures with his left hand which complemented his reflection in the mirror – they were gestures well-known in our culture, the gesture of Madonna greeting the crowds, a pointing finger, palms hanging down the body, the index finger placed on the lips, a clenched fist. Afterwards, the artist put the mirror on the floor.






Michał Górczyński

His performance used the idea of recording sounds with participation of the audience. In his actions, he used a classical instrument, a clarinet, and the idea of making a recording in a studio but he made it as complicated as possible. Górczyński asked audience to take part in making of the recording and the recording studio was represented by a condenser microphone. The artist was directing the audience. Everything was happening very fast, some people in the audience got pieces of paper with which they moved the artist making him jump and, acting in accordance with his instructions, they composed his clarinet ‘play’. The audience was also asked to get involved into this original production of sounds by moving and humming: tiri tiri, pum, gently shuffling their feet on the floor. The artist was moving like in a frenzy, acting as the improviser and controller of the audience. And the easiness of playing and distance to the instrument was not brought about by his amateurism - as he is a professional musician. The improvised recording might be interpreted as a mocking commentary on contemporary music, on a forced experiment and also as a reference to Fluxus artists.






Natalia Wiśniewska

Her performance used the idea of a combination of words: PokutJa, composed of three elements: pokuta (penance), kutia (sweet grain pudding) and ja (me). Visual equivalents of these words were a small heap of poppy, honey and the artist’s body. Kutia – made of poppy and honey, is a traditional Eastern European dish, also popular in Eastern borderlands, prepared for funeral receptions and during Christmas. The artist was wearing grey tights. She kneeled on a heap of poppy. A man twisted off a big jar of honey that stood next to her and he started to pour the honey over her body. The honey was slowly flowing down her naked body, thin dribbles were softly dropping down onto her belly, her back and the grey tights. When the man emptied the whole jar, she took a knife and with a blunt side of it she started to sweep the honey off her shoulders, belly and breasts and put it back to the jar. The jar was being slowly filled in with the golden liquid. The artist pushed the knife into the poppy and finished her performance. The performance took place on the border of two worlds: the material and transcendental world. Poppy refers to onirism, dreaming, visions bordering on dreams and reality.






Nadia Salom

The artist created an audio and visual performance where the key role was played by her voice. Nadia Salom sings into a microphone, she treats her voice as the basic tool in her work. Loudspeakers arranged in the room comprised an installation in which either of them was emitting a different sound – looped voice of the artist which was slowly turned down and faded away. She recorded individual sequences, dividing them into channels and repeating them in a loop. The voice was divided into etudes arranged into a symphony of sounds, low-pitched and high-pitched tones generated by the artist. The vocalise was resounded and sounds changed their original form. Composition was the result of improvisation; interpenetration of sounds created an unplanned and not quite predictable structure. In her work, the artist experiments with voice. She arranges her lines out of scratches of different melodies, they are a cluster of sounds resembling choir and voice exercises. During her performance, different people were coming up to her and standing near the microphone, keeping eye contact with her. And then, a specific tension was created between them – intimacy and a kind of mirror image. Out of different sounds and looks, a message was created intended for a specific member of the audience, there was an invisible plane of contact existing between them. In her performance, voice has impact on space and the other way round, they last in uninterrupted symbiosis. The performance is finished when the artist feels she has already sung out all sounds, therefore audio performance is open in its form.






Colm Clarke

A silhouette of the artist slowly walking down a cobbled road, carrying a huge wide-stretching tree bough was emerging from the distance, from the darkness. In the front, he was lit by car lights. He climbed a pillar fencing the road off and he was trying to keep his balance, fighting with the weight of his body and the carried load. He was touching the withered leaves, he held them in his mouth, the leaves were freely falling down to the ground. Human tree – the crown is already dead and the roots are the living human beings. The artist wants to stress cyclic character of natural forms, dying of trees. He approached the car, seized a red line attached to it with his teeth and he was trying to pull it towards himself, fighting with the vehicle in a peculiar way. The performance gives the impression of relief and release, however tension generated during the performance comprises a type of passive aggression. The artist soaked a photograph in a bleaching agent poured into a glass ash tray which was put on a road. The photo ceased to render anything at all, the shapes were all blurred. Colm pinned the photo to his breast, he went away with the tree bough and threw it to a dustbin. A man united with a tree comprises a force of nature of a kind, which is juxtaposed with civilisation in its mechanical and aggressive form. The performance may be interpreted as an ecological manifesto against the developing industry, human fight with forces of nature as well as reminiscence of a car accident. Story outlined by the artist in the open space induces the audience to arrange its particular elements into their own private stories.






Przemysław Branas

He made a very poetic performance with the use of his body and a number of other elements. Shaft of light was illuminating the artist from above. He was standing at a table next to which there were flowers in a vase and a vessel with knead dough. He took the bunch of flowers with his left hand and lifted it up, then he tightly wrapped a black tape around his head and his lifted arm. With his free hand, he was putting the dough onto his face, breathing with difficulty. He rubbed his hand violently against his chest a number of times. He wiped his face against the table, with some dough falling down onto the floor. He unwrapped his arm and put the flowers on the table. Artist refers to typically Polish symbols - raised left hand and right hand violently rubbing the torso created sign of the cross, they were dedicated to the Catholicism and intrusive martyrdom. The situation created by Branas was based on contesting emblems of the so-called Polishness - bunch of meadow flowers, cross, bread. It was an attempt of dialogue with the national, cultural identity formed by recalled symbols. The performance was extremely dramatic. Harsh light outlining a naked body brought about associations with Caravaggio’s painting. Disquieting tension and a kind of dramatic anticipation were slowly building up.






Eric Scott Nelson

His projects use the idea of a city map on which the artist marks a word – a verb – placing particular letters within its structure. Particular streets in the centre were arranged into the word CHANGE. The artist was walking down the streets taking photos of Warsaw – he was taking pictures of the fluctuating crowd. He held his camera close to his heart and took pictures every 16 steps. In the end, he managed to create a loose photographic impression. In a room of Laboratorium gallery, Eric Scott Nelson arranged a multimedia installation with two screens; one screen placed on the wall was covered with thin sheets of paper suspended on a string next to each other. On the screen made of paper, photographs of the city and a map with the word CHANGE were displayed. Nelson was coming up to the frail paper screen and he was biting off small bits of paper which he subsequently spat out onto the table. The table was gradually covered with the increasing number of balls. And the first screen was fading away, holes were created which revealed photos from the projector on the other screen. Disappearing image was again materialized in pieces on a large white screen on the wall. When the screening was over, the artist proceeded with his performance. He began moving paper balls which from that moment on represented people moving in the street. He put some bricks next to them which he referred to as buildings. The story he made up was a mocking picture of people in a city who follow their everyday café-shopping-walking celebrations and later start having great fun and playing with space. This was done with the help of colourful paints which covered the bricks and the balls. The artist moved a comic situation onto a real ground, calling the audience for letting go and having great fun.






Translated by Anna Jaśko
Photo by Katarzyna Chmura-Cegielkowska