english text below
Myroslav Vayda
Performance odbył się wczesną popołudniową porą tuż przed Zamkiem. Artysta zaaranżował sytuację w otoczeniu drzew i jesiennych liści, wykorzystał w niej lustra i sześć szklanych naczyń wypełnionych wodą. Niewielkie okrągłe lustra grały ze światłem słonecznym, artysta łapał w nie światło i oślepiał nimi stojących przed nim ludzi, wywołując grymas na ich twarzach, mimowolny uśmiech. Trzymane przez niego w dłoniach lustra służyły do zbierania światła i obrazów otaczającej natury, pożółkłych jesiennych liści na konarach drzew i prześwitujących przez nie promieni słońca. Artysta wykorzystał znaczenie lustra jako przedmiotu, który odbija otaczający świat oraz lustra jako powierzchni wody. Układał delikatnie na wodzie okrągłe lustra, które opadały na dno naczynia delikatnie stukając oo szklane ścianki. Woda w naczyniu uzyskiwała dwie powierzchnie lustrzane.
Colm Clarke
Akcja Colma Clarka z poprzedniego dnia znalazła swoje rozwinięcie w sytuacji wizualnej stworzonej w Laboratorium. Napięcie i dramatyzm akcji zastąpiła statyczna scena, w której artysta powtórzył niektóre elementy. Kluczowym z nich było drzewo, uprzednio dźwigane przez artystę, teraz podwieszone pod sufitem na czerwonej lince. Odwrotnie wiszący konar podświetlony od góry intensywnym światłem tworzył niemalże bajkową atmosferę - pośrodku w czarnej sali wisiało białe, świetliste drzewo. Artysta pojawił się w tym samym stroju co poprzedniego dnia - w białej koszuli z przypiętym zdjęciem, podkreślając kontynuację swojego działania. Trzymał w dłoniach brzoskwinię, którą mocnym ruchem rozdzielił na dwie części. Wyjął pestkę i włożył do ust. W owocu zakodowane jest jego pochodzenie - drzewo, które go urodziło. Clarke założył ciemną bluzę zapinając ją na plecach, przykrył twarz kapturem bluzy i zbliżył się do drzewa, wchodząc z nim w interakcje; łamał gałązki, przesuwał je, dotykał dłonią. Przez moment trwał w pozycji odchylonej do tyłu - nakładając na swoje ciało figurę ofiary. Artysta dokonał szczególnej syntezy przestrzeni otwartej z zamkniętą, przenosząc fragment natury do sytuacji wewnątrz Zamku. Pokazał przenikanie się tych dwóch sfer i jednocześnie niemożność ich całkowitego oddzielenia - performances odbyły się w Zamku i na jego terenie, w uświęconej muzealnej przestrzeni. Akcję zwińczył gest połączenia dwóch połówek brzoskwinie jako zamknięcie cyklu.
Przemysław Przepióra
Artysta najdalej ze wszystkich twórców przesunął granicę bezpiecznej przestrzeni otaczającej Zamek i wszedł w przestrzeń publiczną - siedział na chodniku i robił kulki z rozproszonej włóczki. Kiedy skończył unosił kulkę w dłoni i pozwalał jej iść z wiatrem. Wielobarwne wełniane zbitki przemieszczały się między ludźmi, toczyły się po chodniku. Artysta był cały czas skoncentrowany na swojej pracy, to kulki przejmowały funkcję wchodzenia w interakcje, rozpraszania przypadkowych odbiorców. Postawa artysty intrygowała swoją programową bezcelowością. Ideą i założeniem statycznego performance było wpuszczenie fermentu, barwnej włóczki w otoczenie ulicy. Artysta zaprezentował się w kontrze do ulicznych sprzedawców, kloszardów, nic nie sprzedawał, nie ofiarowywał, nie nakłaniał do niczego, wykorzystywał maleńką przestrzeń, aby zbić i rozproszyć wełniane kulki i pozwolić im dryfować z prądem.
Michał Bałdyga
Artysta wykorzystał w swoim działaniu drewnianą płytę i pion budowlany. Oba elementy miały wysokość artysty stojącego z wyciągniętą ręką. Performance rozpoczął się statycznie, artysta usiłował złapać balans własnym ciałem. Ciało, zdyscyplinowane do wertykalnej pozycji, toczyło niewidzialną walkę pomiędzy swoją prawą a lewą stroną. Biały prostokąt leżał na trawie, artysta przeszedł po nim. Pion budowlany przez chwilę wahał się w jego dłoni, aż zastygł bez ruchu. Artysta uniósł drewnianą płytę, zaczepił w środku linkę, która z drugiej strony była przytwierdzona do ziemi. W rezultacie płyta zawisła pod kątem ostrym nad ziemią, wyznaczając niemalże połowę kąta prostego. Powstała instalacja funkcjonuje w zawieszeniu pomiędzy dwoma kierunkami – poziomym i pionowym. Jej trwanie zależy od utrzymania balansu, nieustającej walki, jest to więc proces pełen napięcia.
Przemysław Branas
Przemysław Branas wykorzystał w swoim działaniu w przestrzeni dwie rybki, bojowniki, które w naturalnym środowisku nawzajem się zwalczają. Artysta dał im minimalne szanse na przeżycie – ryba umieszczona w lejku nad głową artysty miała pewną ilość wody, która spływała do niecki pod stopami, w którym znajdowała się druga ryba. Woda spływała z lejka po jego ciele. Rywalizacja dwóch samców pojawiła się w tym działaniu w sposób niezwykle subtelny, sensualny. Artysta zasugerował w niej również wątek relacji homoerotycznej.
Eric Scott Nelson
Poprzedniego dnia artysta zrealizował niezwykle rozbudowaną, multimedialną akcję. Dzisiejszy performance dla odmiany opierał się na dość prostym koncepcie, zaplecze techniczne tworzyła kamera i projektor. Nelson zapowiedział, że dziś on pozostanie bierny zaś akcję wykona dziesięcioro debiutujących artystów w parach. Były nimi kasztany zebrane przez artystę w parku. Każda para ogrywała swój mikroperformance w dłoniach artysty - Nelson poruszał nimi, wydawał chrapliwe, piskliwe dźwięki, szemrzenie, delikatnie pocierał jeden o drugi. Kamera rejestrowała dłonie artysty i kasztany, obraz pojawiał się na dużej ścianie. Po odegraniu performances artysta poprosił o pytania do artystów, które były przyczynkiem do dalszych improwizacji i zabawnych skojarzeń. Działanie artysty stanowiło rodzaj warsztatu wyobraźni dla dorosłych, próbę pobudzenia do zabawy, do przypomnienia sobie własnej dziecięcej, nieskrępowanej kreatywności.
Hugh O'Donnel
Działanie było rodzajem rytuału. Artysta stopniowo usypywał okrąg z soli, który wyznaczał ramy przestrzenne jego działania. Widzowie instynktownie odczytywali nakreśloną linię jako umowną granicę, której nie należy przekraczać. Istotna jest w tym kontekście także substancja, która tworzy okrąg - sól ma właściwości lecznicze i apotropaiczne, mówi się, że odgania złe duchy. Stanowi zatem magiczny krąg chroniący przed złem. U podłoża działania stała konkretna historia, która ma również bardziej uniwersalny wydźwięk. Kilka lat temu w Iranie publicznie powieszono dwoje nastoletnich chłopców przyłapanych na pocałunku, zadenuncjowanych przez rodzinę. Wstrząsająca przepaść pomiędzy winą a karą stała się przyczynkiem do symbolicznej egzekucji, którą zobrazował O’Donnell podczas performance.
W środku pomieszczenia stało krzesło na kromkach chleba, z liną przymocowaną do sufitu. Artysta pociągnął linkę przymocowaną do krzesła tworząc niepokojący balans pomiędzy swoim ciałem a poruszającym się w powietrzu krzesłem. Było to odwrócenie sytuacji egzekucji, kiedy człowiek z zaciśniętą pętlą na szyi stoi na krześle w ostatnich sekundach życia, do momentu, kiedy ktoś usunie krzesło spod jego nóg. O'Donnell zarysował tą dramatyczną zależność między człowiekiem a przedmiotem, kontrolując ruchy swojego ciała i manipulując wiszącym krzesłem. To, co pokazał artysta stanowiło wizualny komentarz dotyczący społecznego ostracyzmu względem inności sprzecznej z heteronormatywną kulturą, represjonowania seksualności w różnych jej wymiarach. Jednym z istotnych, wiele mówiących przedmiotów, używanych podczas performance jest złota torba. Artysta siedział na krześle z nałożoną na głowie złotą, kobiecą torbą, która poruszała się przy oddychaniu. Przypominała torbę, którą nakłada się skazańcowi na głowę przed egzekucją. Można ją odczytywać jako prowokacyjny gejowski atrybut. W szerszym użycie kontekście złotej torby to sprzeciw wobec kulturowych norm, które narzucają kobiecie i mężczyźnie kodeks ubioru, przyporządkowują im konkretne typy stroju i dodatki.
Słowa tworzą kolejną warstwę działania – są nagrane i puszczone w pętli oraz napisane niebieską farbą na dwóch przeciwległych ścianach. Zbitka słowna wwiercała się w głowę i osaczała niczym irytujący dźwięk ulicznych maszyn. Tworzyły ją przeróżne określenia, powtarzane jak mantra, które brzmiały: me, cut the grass, vagina, your not mad you will be normal soon, I love short hair suited and booted. Stanowią one układankę natrętnych myśli, dylematów okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość. Nagranie jest utkane ze skrawków wspomnień, które miały znaczenie dla kształtującej się tożsamości artysty. Artysta napisał niebieską farbą dwa słowa na przeciwległych ścianach INVERT i STOIC. Stoic/ stoicki odnosi się do postawy życiowej, która zakłada utrzymywanie w ryzach namiętności i pasji. Invert/ odwracać jest nieco archaicznym określeniem osoby o skłonnościach homoseksualnych, nacechowanym pejoratywnie. Artysta podkreślił sprzeczność w nim zawartą. W jego performance ściera się wątek miłości homoerotycznej i egzekucji na samym sobie, ale przede wszystkim działanie jest głosem o poszanowania prawa człowieka. Ten głos sprzeciwu wyrasta z pojedynczej, bardzo smutnej historii, splata się z wątkiem autobiograficznym i wybiega w przestrzeń publiczną, którą wszyscy użytkujemy i do której mamy prawo.
Enric Fort
Działanie artysty nosiło tytuł Fallokracja. Trwało cztery godziny. Nagi artysta owijał taśmą papierową swojego penisa. Taśma była medium, które pieczołowicie rozwijane tworzyło rzeźbiarską konstrukcję łączącą penisa z głową. W finale artysta pokrył konstrukcją z taśmy swoją głowę. Akcja koncentruje się na problemie męskości w strukturach władzy.
notowała: Marta Ryczkowska
fot. Agnieszka Skrzypek
--------------------------------------------
Laughter and a noose around the neck
Myroslav Vayda
The performance was presented in the early afternoon, right in front of the Castle. The artist arranged his action in an area surrounded by trees and autumn leaves; he used mirrors and six vessels made of glass filled with water. He was playing with sunlight with the help of small round mirrors: he was catching light to blind people standing in front of him, making them grin and evoking involuntary smile. Mirrors he held in his hands were collecting light and images of the surrounding nature: yellow autumn leaves growing on tree boughs and rays of sun showing through the trees. He used the meaning of the mirror as an object reflecting the world around us and as a water surface. He was gently putting the round mirrors on the water surface, and they were falling to the bottom of the vessels softly hitting their walls made of glass. Water in the vessels was given a double mirror surface.
Colm Clarke
Colm Clarke’s performance from the day before was developed in a visual performance presented in Laboratorium gallery. Tension and dramatic character of the performance was replaced by a static stage on which certain elements have been repeated by the artist. The key element was the tree bough carried by the artist on the previous day and now hung under the ceiling on a red string. The bough hanging upside down was intensely illuminated from above and it evoked air close to a fable: in the middle of a dark room, white luminous tree was hanging down. The artist was wearing the same clothes as the day before, he was dressed in a white shirt with a photo pinned down to his chest, which stressed continuation of his action. He was holding a peach in his hands which he halved in two with a forceful gesture. He removed the stone and put it into his mouth. Every fruit has its origins encoded, i.e. the tree that bore it. Clarke put on a dark-coloured sweatshirt, he covered his face with the sweatshirt’s hood and came up to the tree to interact with it; he was breaking his twigs, moving and touching them with his palm. For a moment, he was leaning backwards, imposing the shape of the victim onto his body. The artist managed to combine the open space with the closed space in a very peculiar way, by moving some pieces of nature to the interiors of the Castle. He showed mutual penetration of these two spheres and simultaneous lack of their complete separation – performances took place in the Castle and on its grounds, in a sanctified space of the museum. The performance was finished with a gesture of joining two peach halves into one, as the closing of a cycle.
Przemysław Przepióra
This artist moved the limits of safe space around the Castle to the furthest possible point and entered the public space – he was sitting on the pavement producing wads of dispersed wool. When finished, he was lifting the wad in this palm and let it fly with the wind. Colourful wads of wool were moving among people, they were rolling on the pavement. The artist was completely focused on his work during the performance, it was the wads that interacted with and distracted accidental audience. The artist’s manifestation of pointlessness was intriguing. The idea and objective of a static performance was the introduction of unrest – colourful wool into the street. The artist acted in opposition to street vendors, tramps, he wasn‘t selling anything, offering or persuading anyone into anything, he was just using small space to twist the woollen wads and disperse them, letting them go with the flow.
Michał Bałdyga
In his action, the artist used a wooden board and a plumb bob. Both elements were the height of the artist who was standing with his arm stretched. The beginning of the performance was static, the artist was trying to catch body balance. Right-hand and left-hand sides of the body, which was kept in the vertical position, were conducting a fight invisible to the human eye. A white rectangle was lying on the grass; the artist trod over it. The plumb bob was swaying in his hand for a moment until it drew to a complete halt. The artist raised the wooden board, fastened a rope to its central part, the other side being attached to the ground. Consequently, the board was hanging over the ground at an acute angle, outlining nearly half of the right angle. The emerging installation was suspended between two planes - horizontal and vertical.
Przemysław Branas
In his action, the artist used two Siamese fighting fish, which fight one another in natural environment. They were given slight chance to survive – one of them was placed above the artist’s head inside a funnel with some amount of water which was going down into a hollow where the second fish was staying. The water was going down the funnel over his body. Competition between two males was implied in a very tenuous and sensual manner. In his performance, the artist also implied male homoerotic relations.
Eric Scott Nelson
A day before, the artist managed to present a highly developed, multimedia performance. Today’s performance on the other hand, used quite a simple idea; a video camera and a film projector served as technical background. Nelson announced that today he will remain passive and the performance will be carried out by ten artists performing in pairs, making their artistic debuts. Chestnuts collected by the artist in the park were the performers. Each pair was presenting their micro-performance in the hands of the artist – Nelson was moving them in different directions, he was producing hoarse, shrill, rustling sounds, he was gently rubbing one chestnut against the other. The camera recorded palms of the artist and the chestnuts, the image was displayed on a big wall. After finishing the performance, the artist encouraged the audience to ask artists different questions, which triggered further improvisation and amusing associations. What the artist did was a kind of training for imagination of adults, an attempt to induce audience into having fun, to remind ourselves about our own unhampered imagination of a chid which is still in us.
Hugh O'Donnell
His action was a kind of ritual. The artist was slowly pouring salt out, creating a circle which delimited space for his action. The audience instinctively interpreted the line as an arbitrary border which should not be crossed. Substance of which the circle was made is also meaningful in this context – salt has healing and apotropaic properties, it is said to drive off bad spirits. Therefore, it functions as a magic ring protecting against evil. Behind the action lies a real story with more universal overtones. A few years ago, two teenage boys were publicly hanged in Iran for being caught kissing, of which fact the authorities had been informed by their families. The enormous gulf between crime and punishment inspired symbolic execution, rendered by O’Donnell during his performance.
In the centre of the room, there was a chair whose legs were standing on slices of bread, with a rope attached to the ceiling. The artist pulled the rope attached to the chair, maintaining a disturbing balance between his body and the chair moving in the air. It was the reversed execution, when a man with a noose tightened around his neck stands on a chair experiencing the last seconds of his life until someone removes the chair from behind their feet. O’Donnell outlined this dramatic dependence of the human from objects by controlling movements of his body and manipulating the chair hanging in the air. Situation depicted by the artist was a visual commentary on social ostracism against otherness which is contradictory to heteronormative culture, on victimization of sexuality in its various dimensions. One of very meaningful and telling objects used during the performance was a golden handbag. The artist was sitting on the chair with a women's handbag on his head which moved while he was breathing. It recalls black bag placed over the guilty persons head before execution. It might be interpreted as a provocative gay attribute. In the broader context, the use of a golden handbag makes a protest against cultural norms imposing dress code for men and women, assigning specific types of dress and accessories.
Words comprise another layer of the action – they had been recorded and played back as circular structures; what is more, they had been written with blue paint on opposite walls in the room. The cluster of words was drilling the mind and assaulted the audience as an irritating sound of working machinery. It was composed of different expressions repeated like mantra: me, cut the grass, vagina, your not mad you will be normal soon, I love short hair suited and booted. They come as a puzzle of obsessive thoughts, dilemmas faced during puberty and while entering adulthood. The recording has been woven from scraps of memories of high significance for the developing identity of the artist. O’Donnell painted two words in blue on the opposite walls of the room: INVERT and STOIC. ‘Stoic’ refers to life philosophy claiming that one should suppress their emotions and passions. Invert is a somewhat archaic term for a person with homosexual inclinations, with pejorative connotations. The artist emphasized contradiction contained in the word. In his performance, two motifs of homoerotic love and self-execution clash, however the action is first and foremost the voice calling for respecting human rights. This dissenting voice stems from a single sorrowful story, it interweaves with autobiographical threads and enters the public space which is used by all of us; and all of us have the right to do so.
Enric Fort
The performance was entitled Phallocracy. It lasted four hours. The artist, without any clothes on, was wrapping his penis with a paper tape. The tape served as the medium which, painstakingly unwound, became a sculpting structure connecting the penis with the head. In the end, the artist used the tape structure to cover his head. The performance focused on the issue of masculinity in authority circles.
Translated by Anna Jaśko
Photo by Katarzyna Chmura-Cegielkowska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz