english text below
Nigel Rolfe
Performance Nigela Rolfa opierał się na kilku znaczących elementach – w sali stał stół przykryty białym obrusem i kilka przedmiotów, za nim wyświetlana była projekcja wideo, towarzyszył temu zapętlony dźwięk. Wszystkie elementy dopełniały się tworząc sugestywną sytuację wizualną działającą na zmysły. Wideo prezentowało miarowe kroki w brunatnej, niemal czerwonej ziemi. Monotonny obraz nagich stóp brodzących w czerwonym torfie hipnotyzował, podobnie jak śpiew kobiety, nagrany w pętli. Przedziwna pieśń okazała się psalmem dla zmarłego dziecka. W Irlandii istnieje tradycja, że gdy ktoś umrze, jego ciało przed pochówkiem spoczywa w domu, odbywa się nad nim swoiste misterium, których częścią są wspomniane pieśni. Dźwięk miał w sobie niezwykłą energię, podróżował, snuł się, wdzierał się we wspomnienia. Przypominał mi kołysankę. Smutny, przejmujący utwór co jakiś czas przeplatał odgłos ziemi, może tej odgarnianej stopami podczas chodzenia, a może tej uderzającej o trumnę. Artysta obkleił swoją dłoń płatkami srebra – delikatne srebrne arkusze stopiły się z dłonią. Kiedy skończył wylał na swą srebrną dłoń wodę z dzbanka, jakby usiłując uchwycić tą bezkształtną substancję. Tytuł performance brzmiał A bird in the hand / Ptak w dłoni i miał bezpośredni związek z działaniem z wodą, które sygnalizowało, że chodzi o coś ulotnego, nieuchwytnego. Woda przeciekająca przez srebrne palce to wizualny odpowiednik słów, które można odczytywać również jako metaforę życia - ptak jest jak dusza szamocząca się w ciele i ulatująca, kiedy przyjdzie jej pora. Artysta odsłonił pojemnik, w którym znajdował się czerwony proszek, czerwień kadmowa. Stopniowo wysypywał pigment na stół, nad białym obrusem unosił się czerwony pył. Zanurzył w nim twarz, podkreślając swój fizyczny kontakt z materią. Stworzył na białym obrusie rysunek. W rezultacie działania artysty powstała sekwencja obrazów, przedmioty stały się przyczynkiem do uwolnienia swoich wizualnych potencjalności.
Przemysław Przepióra
Na podłodze w Laboratorium paliły się małe urodzinowe świeczki ułożone na kształt Gwiazdy Dawida. Artysta zbliżył się do nich z gwizdkiem, dmuchnął w niego. Niektóre świeczki zgasły. Kilka razy powtórzył czynność, ale nie wywołał już podobnego efektu, płomienie świecy nie drgnęły. Użył przedmiotu w sposób paradoksalny – powietrze wdmuchiwane do gwizdka nie może ugasić płonących świeczek. Artysta nawiązał do nośnego symbolu, jakim jest heksagram tworzący Gwiazdę Dawida. Dźwięk gwizdka nasuwał skojarzenia z odjeżdżającym pociągiem. Cała akcja, niezwykle ascetyczna i poetycka mimo oczywistych politycznych i religijnych konotacji nasuwała skojarzenia z odległym wspomnieniem. Świece tworzące ramiona gwiazdy powoli gasły, aż została jedna, któro długo tliła się maleńkim płomieniem zanim zapanowała całkowita ciemność.
Mirosław Wajda
Performance Miroslawa Wajdy był niezwykle dynamiczny i substancjalny. Artysta rozpoczął swoje działanie od gwałtownych ruchów swoim ciałem, którym uderzał o ściany. Zdjął koszulę i przesypał do niej sól, leżącą na schodkach. Sytuacja odbijała się w lustrze, wiszącym na ścianie po przeciwległej stronie. Artysta zaczął gwałtownie się obracać z zebraną solą i rozsypał ją wokół siebie. Pomieszczenie, ubrania i nozdrza widzów wypełniły niewielkie kryształki soli. Wajda podszedł do szklanego naczynia stojącego przy lustrze wypełnionego po brzegi wodą i zanurzył nim twarz. Sól i woda, obie te substancje są mocno zakorzenione w naturze. Działanie nosiło w sobie znamiona pierwotnej siły, która targa naturą i człowiekiem.
Nadia Salom
Nadia jako miejsce swojego działania wybrała ruchliwy most oraz przestrzeń bezpośrednio pod nim, znajdujący się na Trasie Łazienkowskiej w pobliżu Zamku Ujazdowskiego. Artystka, ubrana w długą koszulę, pozostawiając widzów przed mostem, przeszła przez całą jego długość. Gdy znikła z pola widzenia, publiczność zeszła pod most. Po kilku minutach, miedzy filarami, można było dostrzec sylwetkę artystki powoli zmierzającej w stronę widzów. Artystka improwizowała swoim głosem, wykorzystując przy tym warunki akustyczne przestrzeni. Podobnie jak w poprzednim performance, Nadia improwizując swoim głosem komponowała spontaniczną melodię; różnicowała natężenie głosu i wysokość dźwięków. Performance składał się z dwóch sytuacji: pierwszej, na moście, kiedy widok cicho i samotnie oddalającej się artystki skontrastowany był z hałaśliwym i intensywnym ruchem samochodowym; oraz drugiej, o której napięciu zadecydował wyalienowany głos artystki w głuchej i dominującej przestrzeni pod mostem. Działanie było swoistym doświadczaniem miejsca, podjęciem problemu wyalienowania i relacji między indywidualną jednostką a otoczeniem. Artystka doskonale wykorzystała charakter wybranej przez siebie przestrzeni, uwypuklając jej zarówno wizualny, jak i dźwiękowy aspekt, co nadało jej działaniu poetyckiego wymiaru.
Nyan Lin Htet
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------.
Enric Fort
Performance zatytułowany Talking about news odbył się w wąskim korytarzu przejścia podziemnego Placu na Rozdrożu. Enric zaprosił do udziału zgromadzoną publiczność, wręczając im świeżą anglojęzyczną prasę. W odpowiednim momencie widzowie mieli się włączyć w działanie. Artysta za pomocą lornetki próbował odczytać tekst z gazety, którą trzymała oddalona na kilka metrów druga osoba. Stopniowo dystans między nimi się zmniejszał. Gdy artysta otrzymał gazetę, wziął ją w usta i przekazał do ust towarzyszki. Wówczas pozostali uczestnicy włączyli się w akcję "dzieląc" się nowinami z ust do ust. Artysta próbował także zaangażować przypadkowych przechodniów. W lapidarny i niezwykle trafny sposób Enric Fort poruszył problem sposobu komunikacji i relacji międzyludzkich. Codziennie konsumujemy określoną porcję informacji, a komunikaty, które odbieramy, często są przez nas zniekształcane. "Rozmawiając o wiadomościach", ich strzępki pozostają na naszych ustach, a reszta i tak zwykle ląduje w koszu na śmieci.
Natalia Wiśniewska
Performance Natalii Wiśniewskiej powstał wspólnie z jej przyjaciółką Dagmarą. Artystki połączone ze sobą strunami fortepianowymi w odległości 120 cm rozpoczeły akcję od wyjścia z CSW wnikając bezpośrednio w kontekst publiczny. Spacerowały ze sobą, rozmawiały, zachowując się naturalnie. W pewnych miejscach jak autobus, peron dworca centralnego stawały naprzeciw siebie napinając struny, które w nietypowy sposób były ich łącznikiem, nie tylko przedłużeniem fizycznej materii ale również psychicznej. Stając naprzeciw siebie nieruchomo tworzyły coś w rodzaju „żywej rzeźby” przez to wyróżniały się tle przechodzących obok ludzi. Dochodziło kilkakrotnie do interakcji, między artystkami a przypadkowymi napotkanymi osobami. Po drugiej strunie bo taki tytuł nosił ten performance stawia pytanie o to, kto jest po tej drugiej stronie/strunie? Artysta czy odbiorca i co można zrobić aby ten dystans zmniejszyć, ograniczyć.
notowali: Marta Ryczkowska, Paulina Kempisty, Tomasz Majerski
fot. Katarzyna Chmura-Cegielkowska, Agnieszka Skrzypek
-------------------------------------
Fleeting nature of substance
Nigel Rolfe
The artist used a combination of meaningful elements in the performance – in the room, there was a table covered with a white tablecloth and a number of objects; on a wall behind the table, a video was shown, accompanied by circular sound recording. All elements were complementing each other, creating evocative visual scene stimulating the senses. The video was showing feet taking regular steps on a dark brown, nearly red ground. Dull image of bare feet wading in red peat was hypnotizing, as was the singing of a woman recorded in circular sequences. The peculiar song turned out to be a keen for a dead child. There is an old Irish custom saying that when someone passes away, their body rests at home before the burial and a kind of mystery is celebrated over the body, of which the specific lament is an element. The sound had unique energy, it travelled, drifted in the room, penetrated one’s memories. It resembled a lullaby to me. Sorrowful, poignant melody was from time to time alternated with the sound of the ground, maybe swept aside with the feet during walking or maybe it was the ground hitting the coffin. The artist covered his hand with silver petals – delicate silver sheets perfectly blended with it. When he was finished, he poured water from a jug as if trying to seize this shapeless substance. Title of the performance was A bird in the hand and it was directly connected to actions in water which indicated something fleeting, elusive. Water leaking through the fingers acts as visual counterpart of words which may be read as a metaphor for life - a bird is like a soul struggling inside the body and fleeting when its time comes. The artist uncovered a container with red powder, cadmium red, inside. He was gradually pouring the pigment out onto the table, red dust raised over the white tablecloth. He immersed his face in the powder, emphasizing physical contact with the substance. He made a drawing on a white tablecloth. As a result of his action, a sequence of images was created; objects served only as the input for releasing their visual potential.
Przemysław Przepióra
On the floor of Laboratorium gallery, small birthday candles arranged in the form of the Star of David were lit. The artist approached them with a whistle and blew it. Some candles went out. He repeated this a number of times but failed to achieve similar effect again, candle flames didn’t even budge. He used the object in a paradoxical manner – air blown into the whistle could not put out the burning candles. The artist made references to a popular symbol, a hexagram, giving shape to the Star of David. The sound of a whistle evoked associations with a leaving train. The action, extremely ascetic and poetic despite obvious political and religious connotations, brought associations with distant memories. Candles comprising arms of the star were slowly going out until only one of them survived and flickered with a tiny flame for a long time until complete darkness has fallen.
Mirosław Wajda
His performance was extremely dynamic and physical. The artist started the performance with violent movements, hitting his body against the walls. He took off his shirt and poured salt, which stood in a container on the steps, into it. The situation was reflected in the mirror hanging on the wall opposite. The artist started to turn violently with the salt and poured it out around himself. The room, the clothes and noses of the people in the audience got filled with tiny salt crystals. He approached a glass vessel standing next to the mirror and filled to the brim with water, and he immersed his face in the water. Salt and water, both substances are inherent to nature. The action had the hallmarks of primeval force tossing humans and nature.
Nadia Salom
Nadia chose a busy bridge crossing Łazienkowska Route near Ujazdowski Castle and an area right below it as the venue for her action. The artist, wearing a long shirt, left the audience at the beginning of the bridge and crossed it all the way down. When she disappeared from sight, the audience moved to the area under the bridge. After a few minutes, her silhouette could be made out between the piers as she was approaching the audience. She improvised with her voice, using acoustic properties of the space. As in her previous performance, Nadia was composing a spontaneous melody with her own voice; she was changing its volume and sound pitch. Her performance was composed of two parts: part one, on the bridge, when the sight of her silently walking away alone was contrasted with clamorous and heavy traffic; and part two, whose uneasiness was evoked by the alienated voice of the artist resounding in a hollow and prevailing space under the bridge. The action was a peculiar way of feeling the place, addressing the question of alienation and relations between an individual and the environment. The artist made brilliant use of the character of the selected space, highlighting its visual and acoustic aspects, which imparted poetic dimension to her action.
Nyan Lin Htet
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------.
Enric Fort
His performance Talking about news was held in a narrow underpass near Plac na Rozdrożu square. Enric asked the audience to participate in the event and handed them the latest issues of English newspapers. At the right moment, the audience were to become involved into the action. With the help of a pair of binoculars, the artist was trying to decipher the text in a newspaper held by another person standing a few metres away. The distance between them was gradually getting smaller and smaller. When the artist finally received the paper, he put it into his mouth and passed it to the lips of his female companion. Then, the remaining participants joined the action by ‘sharing' the news, passing it from mouth to mouth. The artist also tried to encourage the passers-by to join the performance. In a very concise and accurate manner, Enric Fort addressed the problem of methods of communication and relations between people. Everyday we consume our daily portion of information and we have a tendency to distort messages we receive. While ‘talking about news’, only bits and pieces are kept in our mouth and the rest is usually thrown away into the dustbin.
Natalia Wiśniewska
The artist performed together with her friend, Dagmara. The women were connected with piano strings and the distance between them was 120 cm; they started their performance with leaving the building of the Centre for Contemporary Art and entering the public space. They were walking together, talking, acting naturally. In some places, such as e.g. on a bus or on a platform of the central railway station, they were stopping in front of each other and tautening the string which acted as a unique connector: not only an extension of physical matter, but also of psychological plane. By standing motionless in front of each other, they were forming a ‘living sculpture’ of a kind which distinguished them against people passing by. A couple of times, the artists interacted with people passing by. On the other string, since that was the title of the performance, asks the question who is there on the other side/string? Is it the artist or the audience and what can be done to reduce this distance.
Translated by Anna Jaśko
Photo by Katarzyna Chmura-Cegielkowska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz